afb.
Als BVV kampioen wordt, ligt Simon Nulkes in het sanatorium - een half jaar na zijn laatste wedstrijdAls BVV op 13 juni 1948 landskampioen wordt, verblijft Simon Nulkes in De Klokkenberg, een sanatorium voor tuberculose-patiënten in Breda. Een half jaar eerder heeft hij nog meegespeeld in de uitwedstrijd tegen Eindhoven. Het zal zijn laatste wedstrijd in het eerste elftal van BVV blijven. Pas na 2½ jaar is Simon Nulkes zover hersteld dat hij naar huis mag.Simon Nulkes is 30 jaar als ziekte hem langdurig uitschakelt. Hij heeft dan al een lang leven in het eerste elftal van BVV achter de rug, vanaf 1936 al. Simon Nulkes, ook wel Siem genoemd, heeft zich geliefd gemaakt als goalgetter. Vervloekt is hij ook wel eens om zijn gemiste kansen. Het is hem even vaak vergeven, want Nulkes is populair bij supporters én medespelers. Het Provinciaal Noordbrabantsch Dagblad schetst in 1946 de betekenis van Simon Nulkes: ‘Het prototype van de BVV’er, van de rasechte clubman. Niet dat Simon Nulkes tot de beste spelers behoort. Dat juist niet. Simon mist net voldoende lichaamsbeheersing, zelfcontrole om tot de besten te behoren. De schitterendste wedstrijden kon hij doen volgen door zwak spel, waarbij hem de hoon niet bespaard bleef. Dan verdween hij weer voor een tijdje uit het gezichtsveld, doch zette zijn voetbalactiviteit in lagere elftallen voort om weer op te duiken, als er opnieuw een beroep op hem werd gedaan. Die onbewogenheid om het oordeel van de buitenstaander en die bereidheid om zich aan de leiding te onderwerpen, stempelt hem tot de ware clubman.’ De beschrijving sluit aan bij wat in 1946 in het jubileumboek van BVV over Nulkes wordt opgetekend: ‘Simon een ras-BVV’er. Goede kerel, laat het onverschillig of men hem in ‘t vierde dan wel in het eerste elftal opstelt. Onder alle omstandigheden geeft hij zich voor de club. Een uit de school der BVV-junioren. Moest nogal eens verhuizen, toch wist men hem voor het eerste steeds weer te vinden. Een bewijs dat er toch kwaliteiten in hem schuilen, Kan dikwijls gevaarlijk zijn. Wat je noemt een doorzetter. Een prettige vriend zonder pretenties.’ De journalisten die BVV volgen, verbloemen niet hoe grillig Simon Nulkes presteert. ‘Nulkes, die totaal uit vorm is, heeft het verzoek gedaan hem voorlopig niet op te stellen’, schrijft de Noordbrabantsche Courant in mei 1942. Een half jaar later wordt een nieuw dip gesignaleerd: ‘Nulkes is op zoek naar zijn vorm in plaats van naar doelpunten. Hij moet hard nodig een rustkuur hebben.’ Het tweede elftal blijkt regelmatg een geschikt revalidatiecentrum voor Simon Nulkes. Op 13 september 1942 speelt hij met het tweede elftal van BVV tegen Helmond-2. De Bosschenaren winnen met 8-0, alle acht doelpunten worden gemaakt door Nulkes! Een week later swingt hij weer in het eerste. Na de Tweede Wereldoorlog verschijnt Nulkes, herkenbaar aan zijn zwarte krullen en ietwat gekromde rug, gaandeweg minder in de opstelling van BVV. Zijn laatste goal wordt in oktober 1946 gesignaleerd. Op 7 december 1947 komt hij weer eens in actie omdat midvoor Henk van de Langenberg in de uitwedstrijd bij Eindhoven na een kwartier geblesseerd moet uitvallen. Nulkes is niet in staat BVV aan een overwinning te helpen: 1-1. Hij zal niet meer worden ingezet. Uitgevoetbald is Nulkes nog lang niet. Op de markt in Den Bosch is hij een bekende verschijning met zijn kraam waarin hij kousen verkoopt. In het bedrijfs- en zomeravondvoetbal, populair in Den Bosch tot in de jaren zestig, blijft Simon Nulkes als veteraan verder actief. | 220 |
A.L. Mees e.a., Gedenkboek B.V.V. 1906-1946 (1946) 103, 105, 122, 135
Henk Mees, De vergeten kampioen : BVV in 1948 (2024) 47, 51, 66, 102, 103, 115, 187, 220